در عجبم از مردمی که خود زیر شلاق ظلم و ستم زندگی می‌کنند

اما برای حسینی که آزاده زندگی کرد٬می‌گریند.

حسین بیشتر از آب تشنه ی لبیک بود. افسوس که به جای

افکارش، زخم های تنش را نشانمان دادند و بزرگترین دردش را

بی آبی نامیدند.

آنان که رفتند، کاری حسینی کردند. آنان که ماندند باید کاری زینبی

کنند، وگرنه یزیدی‌اند. 

 دکتر علی شریعتی